Gerrit Kamphuis (1952-2009) werd geboren 1 mei 1952 in Wapenveld, waar hij ook opgroeide, op zijn 15e ging hij werken en had diverse baantjes gehad toen hij in 1969 bij een stratenmaker ging werken in Wapenveld.

Gerrit heeft in 1969 op zijn werk tijdens een ongeluk een dwarslaesie opgelopen. Hij was stratenmaker nog maar 18 jaar. Ze zaten te schaften in de auto en er werd een weddenschap afgesloten dat een van de jongens 15 of 16 jaar over een sloot heen moest springen wat eigenlijk niet kon, mijn zwager kon daar niet tegen en riep gelijk dat doe ik wel even. Hij stormde gelijk de auto uit en ging op die sloot af om naar de overkant te springen, helaas hij gleed uit dicht bij de sloot over een steen die in gras verstopt lag hij viel met zijn hoofd achter over op dezelfde steen waarover hij uitgegleden was. Dat was gelijk fout zoals hij dat later vertelde, ik wist vanaf het begin dat ik nooit meer zou lopen.

Hij was half in het water terecht gekomen en dat zagen zijn mede collega's aan de kant ook, wat er precies aan de hand wisten ze niet, Hoofdzaak was hem uit het water halen hoe dat ging wat er gebeurde daar werd toen nog niet opgelet.

Dat was totaal fout bleek later ze waren vergeten, om zijn nek in een kraag te doen, wist men veel toen. En een kraag was zeker niet voorhanden, er werd gebeld om een ambulance na enige controles in der ambulance leek het hen beter om hem naar het Oude Academisch Ziekenhuis in Utrecht te brengen want dat was dichtbij, waar met een lange en moeilijke behandeling is gestart. Normaal was het toen zo dat je eigenlijk doodging met een dergelijke dwarslaesie als hij had, deze zat zo hoog dat men zei het is niet mogelijk dat hij blijft leven. En dat bleek ook wel want mensen die toen ook daarbinnen kwamen met een dergelijke dwarslaesie als hij had kwamen na verloop van tijd te overlijden. Als je aan hem vroeg, wist je gelijk wat er gebeurd was. Antwoord hij “vanaf het begin wist ik dat ik nooit meer kon lopen”.

Toen men in het Academische Ziekenhuis klaar was met de behandeling ging hij naar het revalidatiecentrum de Hoogstraat in Leersum dat was nodig om je het een en ander aan te leren zo ver dat kon enz. Je kon daarnaar school, je leerde rijden in een rolstoel en nog veel meer, men stond daar voor de harde aanpak “dus doen wat je geleerd werd” anders krijg je het gewoon niet.
Vandaar ging hij na verloop van tijd naar Huis ter Heide Huize de Wijngaard dat kwam omdat hij nog niet naar huis (dat was in 1972) kon omdat daar de verbouwing (nou verbouwing) nog niet klaar was welke door de gemeente gedaan zou worden. En om in de Hoogstraat te blijven dat ging niet, plaatsen waren toen ook kostbaar. Al vlug moest hij weer terug naar de Hoogstraat want in Huis ter Heide wist men absoluut niet wat men met een dergelijk patiënt moest doen, dus lieten hem maar de gehele dag op bed liggen wat doorlig plekken veroorzaakte en zeker niet goed voor hem was.

In 1983 zijn wij erbij in komen wonen. Mijn vrouw en ik hadden 1 kind een meisje op dat moment. Wij woonde toen in Nunspeet niet extreem ver bij Wapenveld vandaan. Wij woonden daar op een flatje was leuk geen tuin maar gingen naar Wapenveld. Bij Opoe (voor mijn dochter) en mijn zwager in wonen iets nieuws voor haar. Wij hadden de eerste jaren eigenlijk nog niet extreem veel werk met hem. Buiten het feit om dat er veel Dokter bezoekjes bij zaten zoals in die tijd naar Utrecht naar het nieuwe academisch ziekenhuis in Utrecht. Of naar het revalidatiecentrum de Hoogstraat inmiddels ook in Utrecht gevestigd.

In April 1998 moest hij naar het AZU omdat hij last bleef houden van krampen deze mochten er eigenlijk niet zijn maar het gebeurde wel, gelijk vanaf het begin was het al fout. Het onderzoek werd gedaan door een anesthesist van de pijnbestrijding. Hij ging onderzoeken of het slangetje verstopt was of lek was, dit deed hij door er contrastvloeistof in te spuiten. Dan kon hij zien of er wat mis was maar hij was vergeten de Baclofen eruit te halen zodat dit bij mijn zwager in zijn hersenvocht terecht kwam. (Dit kan dodelijk zijn)

Onderweg naar huis zaten wij een beetje te praten met elkaar en wat wel opviel was dat mijn zwager steeds stiller werd en zo af en toe een beetje zat te slapen maar dat deed hij wel vaker. Wij moesten even in Zwolle ergens zijn hij bleef in de auto toen wij terugkwamen zat hij weer te slapen noch niets aan de hand. Hij wou in Wezep nog ergens kijken bij een konijnenhok wij hebben hem wakker gemaakt en gezegd dat wij er waren hij heeft gekeken en zijn weer verder gegaan naar huis. Eenmaal thuis hebben we hem uit de auto gehaald in zijn rolstoel gezet, wij hebben hem naar binnen gedrukt. Mijn jongste dochter heeft er nog een kop koffie ingekregen maar hebben toen snel de dokter gebeld want dit was niet normaal. Onze huisdokter was snel ter plaatse en ja hij was in een coma, waarvan!!!!

De Dokter heeft vervolgens het AZU gebeld dat hij daar die middag was geweest voor een onderzoek en dat hij nu in een coma lag. De dokter aan de andere kant van de lijn werd daar nogal kwaad over en vond dat zo’n boerendoktertje uit Wapenveld dat niet kon weten en wat hij wel niet dacht. De dokter bij ons zat dat met een stalen gezicht aan te horen, en zei op een gegeven moment ik ga nu een ambulance bellen en hij komt uw kant op en sloot af met woorden “goedenavond”
Hij heeft inderdaad een ambulance gebeld en deze is met snelheden die ver boven de 200 zaten richting Utrecht vertrokken. Mijn vrouw zat erbij in de ambulance Mijn neefje en ik in de auto er achteraan. Wij mochten niet zo hard rijden maar het lukte aardig want het zat niet goed dat wisten wij ook wel. Aangekomen in Utrecht werd hij gelijk naar de spoedeisende hulp gebracht zijn revalidatiearts kwam de anesthesist kwam deze reed zowat de deur van de spoedeisende hulp eruit en goede man was lijkbleek. Inmiddels wisten ze wat er gebeurd was. En hoe het kwam. Ze hebben daar eerst zoveel mogelijk ruggenmergvocht weggehaald waar ook die Baclofen in zat het was inmiddels al ver naar middernacht toen men Gerrit naar het calamiteitencentrum gebracht het was nogal een gezelschap onderweg. 

Het was inmiddels een gewoonte geworden dat we voor het warme eten een pilsje dronken. Zo ook de avond van 27 Oktober 2009, ineens uit het niets werd Gerrit erg benauwd, zijn zus wilde hem meenemen naar zijn Unit om zijn keel en longen uit te zuigen. Onderweg daarnaar toe werd Gerrit ineens zo benauwd dat bij aankomst in de Unit het al te laat was “Hij was inmiddels overleden”

Wij hebben hem nog in zijn bed gelegd wij waren, zijn zus, ik en een neefje wij hebben gelijk 112 gebeld deze was zeer snel aanwezig en konden ook niet meer dan vaststellen “dat Gerrit was overleden”

Daarmee kwam plotseling een einde aan 37 jaar zorg voor Gerrit, door zijn Broer en Vrouw zijn beide Zusters Kinderen en veel Dokters en Fysiotherapeuten.

En dan komt de afhandeling van het geheel en dan komt dus hetgeen wat ik eerst had geschreven weer terug van gooi alles maar weg. De grootste onzin die ik ooit heb gehoord werd verteld

Voor het hele verhaal volg deze link